علایم حقیقتابزار عرفی شناخت استعمالات حقیقی از مجازی را علایم حقیقت گویند. ۱ - تعریف علایم حقیقتعلایم حقیقت، به معنای نشانه‌ها و شیوه‌های عرفی است که عرف به کمک آنها، نوع استعمال یک لفظ در معنا را از نظر حقیقت بودن یا نبودن مشخص می‌کند؛ به بیان دیگر، گاهی انسان شک می‌کند که یک لفظ برای معنایی خاص وضع شده یا نه، برای مثال شک می‌کند که لفظ «اسد» برای حیوان درنده وضع شده یا نه، در نتیجه، نمی‌داند آیا استعمال این لفظ در این معنا، به صورت مجاز است تا به قرینه صارفه نیاز باشد یا به صورت حقیقت است. ۲ - راه‌های شناخت حقیقت از مجازعلمای اصول، برای تشخیص معنای حقیقی از معنای مجازی، راه‌ها و نشانه‌های مختلفی ذکر نموده‌اند؛ برای مثال، در کتاب «هدایة المسترشدین» بیش از دوازده علامت ذکر شده است، ولی مهم‌ترین و معروف‌ترین آنها سه علامت است: ۱. تبادر؛ ۲. عدم صحت سلب؛ ۳. اطراد. [۲]
نهایة الاصول، بروجردی، حسین، ص (۴۱-۳۹).
[۳]
مبادی فقه و اصول، فیض، علیرضا، ص۸۴.
[۴]
مبانی استنباط حقوق اسلامی یا اصول فقه، محمدی، ابوالحسن، ص (۳۱-۳۰).
[۵]
شرح اصول فقه، محمدی، علی، ج۱، ص (۶۲-۶۱).
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۵۷۸، برگرفته از مقاله «علایم حقیقت». رده‌های این صفحه : علائم حقیقت و مجاز
|